Dag 21, Vrijdag 6 mei, aankomst Schiphol

Rond 6 uur in de ochtend kijk ik nog een film en rond 8.15 uur krijgen we eindelijk ons ontbijt.

Rond 10:15 uur landen we op Schiphol, moe, maar heel voldaan!

De reis van mijn leven (tot dan toe) is ten einde.

Rond 11:30 uur zet de bus ons voor huis af, lunchen we en gaan snel nog een uurtje slapen.

Daarna door naar Zeeland, Loran komt vanavond eten!

Ed

Dag 20, Donderdag 5 mei, van Windhoek naar Johannesburg

Om 7 uur wakker en opstaan. Na een lekker douche gaan we naar Leo's at the Castle voor het ontbijt. We kunnen kiezen tussen binnen ontbijten, of buiten op het terras, en er liggen dekentjes buiten klaar voor degenen die het koud hebben. We kiezen uiteraard voor buiten ontbijten, met uitzicht over Windhoek.

Het ontbijt is voortreffelijk, echt een aanrader! Het beste onbijt in Namibie, maar we besluiten ook dat het ontbijt het beste is uit ons leven. Naast alle gebruikelijke dingen valt op dat de ommelet geserveerd wordt onder een couvertdeksel om hem goed warm te houden, geserveerd wordt met witte handschoenen en de deksel op sierlijke wijze wordt verwijderd. De ommelet is heerlijk. Er is ook een lekkere bubbeltjeswijn, verse croissantjes, diverse yoghurtjes, zalm, et cetera. Elk kopje koffie en thee wordt met aandacht ingeschonken. Een ontbijt om nooit te vergeten.

Na het ontbijt schrijf ik nog wat verhalen over de afgelopen dagen, tot ongeveer 10:30 uur, op het terras. Vervolgens douchen, uitchecken en met de auto naar de luchthaven.

Daar leveren we de auto rond 12:15 uur in, hetgeen soepel en snel verloopt.

Daarna het lange wachten, inchecken kunnen we pas 2 uur voor vertrek. Uit pure verveling ga ik de procedure uitproberen om de BTW terug te vragen op het shirt dat ik in Swakopmund heb gekocht. De BTW bedroeg zo'n 5 Euro, niet de moeite dus. Ik krijg van een verveelde douane ambtenaar een formulier, dat na invullen van veel stempels wordt voorzien, evenals de inkoopbon.

Na het inchecken om 14:30 uur probeer ik de BTW teruggave te effectueren. Dat blijkt vervolgens voor zo'n luttel bedrag niet mogelijk, het minimum bedrag is 300 Namibische Dollars, waarbij er dan 40 Dollar (zo'n 2 Euro 50) aan transactiekosten wordt ingehouden. ' Why didn't te lady tell me' vraag ik nog, quasi geirriteerd. 'Probably she didn't look at the amount' is het eenvoudige antwoord. Was een leuk tijdverdrijjf, ik weet de volgende keer hoe het werkt, denk ik tevreden. En ik heb enkele douane-collega's weer aan het werk gehouden!

Angelina en ik drinken in de bar nog een lekker biertje (Windhoek Draught) en delen een foccacia en stappen rond 16:00 het vliegtuig naar Johannesburg in. Het vliegtuig is ongeveer halfgevuld.

Keurig op tijd, rond 16:30 uur vertrekken we. De vlucht duurt twee uur, en we krijgen een prima maaltijd geserveerd. Met een uurtje tijdsverschil landen we rond 19:30 uur in Johannesburg. Daar shoppen we nog even, regelen de transfer / instapkaart voor onze vervolgvlucht en stappen rond 22.50 uur het vliegtuig naar Amsterdam in.

Om kwart over elf vetrekken we. We krijgen nog een warme maaltijd en kijken nog een film.

Omstreeks 2 uur probeer ik nog wat slaap te vatten, wat half lukt.

Ed

Dag 19, Woensdag 4 mei, van Onguma Bush Camp naar Windhoek, hotel Heinitzburg

Vandaag een lange rit, 550 km, naar Windhoek. Vroeg op, om 5:30 uur zitten we aan het ontbijt en om 6:15 uur in de auto. De eerste 8 km Onguma uit zijn nog gravel road, maar vanaf dan asfalt! En dat is dan ook kenmerkend voor deze rit: een langzame overgang naar een andere, meer ontwikkelde omgeving. De cruise control op het eerste stuk nog op 100 km per uur, maar daarna op 120 km per uur. Weinig verkeer nog, en af en toe komen we nog een verdwaalde koe op de weg tegen. Het landschap varieert af en toe nog wat, is redelijk groen, maar niet echt boeiend. Hoe dichter we bij Windhoek komen, hoe drukker het wordt. Af en toe moeten we langzamer rijden omdat we achter een vrachtwagen terecht komen en dan wil je Inhalen, een hele klus soms omdat er tegenliggers zijn, bochten in de weg en soms ook nog heuveltjes. Ongeveer 80 km voor Windhoek stoppen we even om te kijken of we nog een spel van houtwerk kunnen komen, maar dat lukt niet. De laaste 80 km zien we dat we in een andere wereld belanden. De weg wordt streeds drukker, het aantal huizen en bedrijven wordt steeds groter. En plotseling zien we dat er wordt gewerkt aan een vierbaansweg in plaats van tweebaans, iets dat we de afgelopen 16 dagen niet meer zijn tegengekomen. En ook nog een viaduct, dat we helemaal nog niet zijn tegengekomen.

Eenmaal in Windhoek tanken we de auto nog eenmaal vol en rijden door naar Hotel Heinitzburg, waar we om 12:10 uur arriveren.. Dit is 1 van de tophotels van Windhoek, op een heuvel gelegen, gevestigd in een burcht (Duits: Burg) die rond 1914 gebouwd is. De locatie is prachtig, het gebouw sfeervol en de ontvangst is geweldig. We worden snel naar onze kamer begeleid en krijgen daar een uitleg en ook een lekker glaasje met bubbels en een amuse.

We pakken snel het belangrijkste uit, bieden een jurkje van Angelina aan om te strijken (voor het diner die avond) en reserveren alvast een tafel ‘met uitzicht’ in het restaurant dat aan het hotel verbonden is. Rond 1 uur gaan we naar het terras van het restaurant en nemen er een lekker biertje en een warme lunch. Voor mij Springbok en voor Angelina risotto. De borden zijn prachtig opgemaakt (zie foto). Na een koffie gaan we snel naar het zwembad waar de middag doorbrengen. Daarna douchen we en genieten van de zonsondergang in Windhoek met uitzicht over heel Windhoek vanaf het terrras van het restaurant onder het genot van een kop koffie en een watertje.

Daarna dineren we in het restaurant “Leo’s at the castle” bij Heinitzburg, een begrip in Windhoek vanwege het uitzicht, de uitstekende keuken en de wijnkaart. Angelina is gekleed in jurkje en op hakjes, ik met colbert. We krijgen de tafel met het beste uitzicht over Windhoek, zowel naar het Zuidwesten als naar het Noodwesten.

We nemen het er flink van deze laatste avond met een lekker fles bubbels, oesters vooraf, een bisque als tweede voorgerecht en een monkfish (Ed) en kreeft uit Swakopmund (Angelina) als hoofdgerecht. De bediening is zeer attent en het hoofdgerecht wordt met witte handschoenen geserveerd. Een toetje past er niet meer in en we sluiten af met een kopje koffie en een Amarula. Tot slot maken we nog wat foto’s op het terras met de roos die Angelina van de bediening ontvangt.

Dit keer liggen we pas om 22 uur in bed!

Ed

Dag 18, Dinsdag 3 mei, Onguma Bush Camp, half day game drive (Ethosha)

We zijn alweer wakker voordat de wekker gaat. We staan om 5 uur op en kunnen om 5:30 uur ontbijten. Lekker warme croissantjes, broodjes en brownies, dit keer slaan we de eieren over. Om 6 uur zijn we klaar voor de game drive, die we samen met gids Alfred, een Nederlands stel en een Duits stel maken. De gids vraagt of we al in Etosha zijn geweest en welke dieren we willen zien. Ik roep snel ‘Rino’ en de man van het Nederlandse stel ‘Leopard and Cheetah’. ‘Quite challanging for you’ zeg ik tegen de gids, die later uitlegt dat hij zelf Leopards (Jachtluipaarden) maar eens in de maand tot twee maanden spot.

We vertrekken en nog op het terrein van Onguma zelf komen we binnen 10 minuten een leeuwin en een jakhals tegen (zie foto’s). Wat een begin! We gaan vervolgens Etosha in een rijden diverse drinkplaatsen af en spotten af en toe wat wild. Het meest opvallende is een reusachtige olfifant die de weg afloopt. Rond 8:30 uur is het echt raak: een zwarte neushoorn (de meest zeldzame, die witte komen meer voor). Rond 9: 15 uur een frisdankpauze met koekjes in Manutani en dan vervolgen we onze tocht, zien af en toe nog wat wild, waaronder leeuwen, maar veel nieuws is er niet bij. Rond 10 uur besluit onze gids dat het welletjes is en we teruggaan.

Dan gebeurt er iets bijzonders. Er staat een auto stil langs de weg, onze gids remt af en we spotten een Luipaard! De camera’s worden meteen in werking gesteld. De luipaard vindt alle aandacht maar niks, loopt 20 meter weg uit het zicht. Onze gids rijdt een zijweggetje in en als snel zien de luipaard liggen en maken opnieuw opgewonden foto’s.

Onze gids is ook erg opgewonden en roept alle safari-wagens van Onguma op en meldt dat er een Luipaard is gespot. Binnen 5 tot 10 minuten komen 5 andere safari-wagen aanrijden. De eerste daarvan komt echter zo hard aanrijden dat de luipaard het welletjes vindt en zich uit de voeten maakt. Voldaan rijden we de laatste 20 km terug naar Onguma, 5 safari-wagens met terleurgestelde toeristen achterlatend dat zij dit hoogtepunt gemist hebben. We komen ook nog flink wat giraffes tegen, en zijn tegen 11 uur terug bij Onguma Bush Camp.

De rest van de dag brengen we door bij het zwembad. We lunchen bij Onguma, loaden nog wat foto’s op naar de website, maar ondanks het snellere internet gaat dat niet soepel. Bovendien is het kabeltje van de ipad kapot gegaan en kunnen we de Ipad niet meer opladen en moet ik alles met een iphone doen.

De sundowner bij de drinking hole van Onguma wordt opgeluisterd door de komst van drie giraffes, waarvan de sillouetten mooi afsteken tegen een hemel die nog enigszins licht is. Een van de giraffes wil gaan drinken, maar juist als hij zijn poten uiteen zet vliegt een reiger verschrikt weg, waarop de giraffe besluit niet te gaan drinken. Giraffes zijn uiterst voorzicht bij het gaan dirnken omdat ze dan niet snel kunnen wegrennen wanneer er gevaar dreigt.

Rond 18:30 uur gaan we aan tafel en zien dat er Kudu op het menu staat. We bestellen een flesje rode wijn en sluiten de dag af. Om 9 uur liggen we wederom onder zeil.

Ed

Dag 17, Maandag 2 mei, Van Dolomite Camp naar Onguma Bush Camp

Vandaag een rit door Etosha van 350 km, van west naar oost. Omdat de wegen aan de westkant van Etosha zo slecht zijn, vrezen we het ergste voor de duur van de rit. We ontbijten vroeg, om 6 uur, en om 6:45 zitten we in de auto. Gelukkig blijken de wegen al snel wat beter te worden, en kunnen we de cruise control op 60 km per uur instellen, de maximum snelheid in Etosha. We komen af en toe wat dieren tegen en zien ook het landschap veranderen.

Midden in het park aangekomen, ongeveer 3,5 uur later, maken we een tussenstop. We kunnen hier tanken, niet pinnen, dat blijkt inderdaad in het hele park niet mogelijk wordt bevestigd. We rijden verder, stoppen af en toe voor een foto, maar richten ons op het bereiken op het uitkijkpunt van de Etosha Pan. Dit is een droog gevallen zee / meer, van ongeveer 120 km lang en 80 km breed, met erg zoute grond, zodat er niets groeit. Het is een indrukwekkende vlakte, die het meest doet denken aan een rustige zee. We maken wat foto’s en een babbeltje met wat Nederlanders die er ook zijn, en maken foto’s met elkaars toestel zodat we ook samen een keertje op de foto staan.

Vervolgens rijden we door en verlaten Etosha, rijden meteen de poort links in van Onguma, een prive wildterrein met verschillende kampen om te verblijven. Na 8 km weg bereiken we Onguma Bush Camp, waar we vriendelijke met een drankje en nat doekje worden ontvangen. We krijgen uitleg over Onguma Bush camp en worden naar onze kamer (nummer 13, tegen de wil van Angelina) begeleid. We gaan snel naar het zwembad waar we genieten van een Windhoek Draught en tot een uur of vijf blijven hangen. Dan snel omkleden voor de sundowner in de bar met uitzicht op de drinking hole en enkele dieren die daar nog voor het vallen van de avond komen drinken.

We gaan om 18:30 aan tafel, bestellen een flesje rose en eten drie gangen, met als hoofdgerecht Impala (Ed) en beef (Angelina). Rond 20:30 uur gaan we slapen, in de wetenschap dat we de volgende ochtend weer vroeg op pad gaan, een game drive in Etosha.

Dag 16, Zondag 1 mei, Ochtend Game Drive en ‘s middags luieren bij zwembad

Het wordt eentonig: vroeg op, om 6:00 uur een ochtend drive. Maar voor de afwisseling ontbijt erna om 9:00 uur. We staan om 5:30 uur op, nemen snel een bakje koffie en thee in onze lodge met wat koekjes en zijn om 6:00 present. Na het vervangen van een accu in de jeep vertrekken we om 6:10 uur, terwijl de zon langzaam opkomt.

We rijden wat rond en zien veel sprinkbokken en zebra’s maar rond 7 uur wordt het bijzonder. Er is een enorme hoeveelheid gieren te bespeuren. Wanneer we de plek des onheils naderen valt er meer te zien: een hyena is het kadaver van een zebra aan het oppeuzelen, waarvan de romp en ribben al zijn leeggegeten, maar vooral de kop nog over is. Jakhalzen en gieren proberen ook een graantje mee te pikken, maar de hyena houdt ze op een afstand van enkele meters. Na ongeveer een kwartier sleept de hyena de kop en een gedeelte van de romp met zich mee en maakt zich uit de voeten.

We rijden verder en als we 10 minuten later bij een waterplaats aankomen wordt duidelijk wat er gebeurd is. Twee manntjes leeuwen liggen met goed gevulde buiken te luieren. Waarschijnlijk hebben zij de zebra gedood en de resten voor de aaseters achtergelaten.

Een van de leeuwen is zo aardig om even op te staan en te gaan brullen. Ik weet een stukje te filmen, en ben benieuwd of het geluid thuis op de computer nog even indrukwekkend over komt. De gids legt uit dat een leeuw veel harder brult dan een hyena, maar Angelina en ik zijn van mening dat de hyena gisteravond indrukwekkender was.

Na nog wat rondrijden en spotten van andere dieren keren we om 9:20 uur bij de Dolomite Camp terug, waar we ontbijten.

De rest van de dag brengen we bij zwembad door, luierend en schrijvend. We lunchen vis en sla met frites. De zonsondergang bewonderen we bij de lodge vanaf ons terras. In de bar bestellen we een fles Nederburg Brut Cuvee die we bij de maaltijd (beef) leegdrinken.

Nog voor 21 uur zijn we in dromenland.

Ed

Dag 15, zaterdag 30 April, van Epupa Falls naar Dolomite Camp

Bekend ritueel, vroeg op (5:30 uur) om vroeg te ontbijten (6 uur). We zijn de enige gasten, maar er is gedekt voor ons en er staat een licht ontbijt klaar, op verzoek van Angelina. Wanneer ik toch wat zwaarders wil vraagt Angelina om wat brood met kaas en binnen no time wordt het geserveerd. We genieten nog even van het geluid van de stromende Kunene en rond 6.45 checken we uit en vertrekken met onze lunchpacks naar Ethosha, Dolomite camp. We moeten dezelfde weg terug naar Opuwo als we gekomen zijn, zo’n 180 kilometer. We maken de verandering van vegetatie dus in omgekeerde richting mee.

In Opuwo arriveren we rond 11 uur. We willen pinnen, maar er staat een rij van zo’n 30 personen voor de pinautomaat (pay day?), dus we besluiten alleen te tanken en hopen dat we in Ethosha met credit card kunnen betalen.

Angelina neemt vanaf Etosha het stuur over. De weg is verder geasfalteerd. In het landschap valt op dat er veel termiet-heuvels zijn. We draaien na een kilometer of 80 van de C41 naar het Oosten de C35 naar het Zuiden op. Nog steeds een geasfalteerde weg, af en toe moeten we stoppen voor koeien. Volgens de routebeschrijving moeten we na 99,6 kilometer naar links. Maar na 99.6 kilometer is er geen weg naar links, we schakelen de navigatie in. Die geeft aan dat we over 10 kilometer naar rechtsmoeten. Daar is echter ook niks te bekennen, we besluiten terug te rijden. De navigatie geeft na een kilometer of 10 aan dat we naar rechts moeten en we besluiten door een klein hekje te rijden. De navigatie geeft aan dat we nog zo’n 3 uur moeten rijden, hetgeen vreemd is, omdat Dolomite camp zo’n 30 kilometer hemelsbreed verwijderd is. Via een soort van karrespoor rijden de op navigatie de bush in en komen na een kilomter of 4 bij een klein dorpje waar we van alle kanten aangestaard worden. Het karrespoor wordt steeds onduidelijker, we hebben ook al diverse keren de takken van struiken langs de auto horen gaan en ik besluit om een Herero vrouw naar de weg te vragen. Die vertelt in Afrikaans en met veel gebaren dat we terug moeten en de weg verder moeten volgen. Dat doen we dan ook. We bereiken de C35 weer en stoppen ongeveer 9 km verder bij een rustplaats om de weg te vragen bij een Safari bus. ‘Can we help you?’ wordt gevraagd. ‘Yes please’ zeg ik’. Daarop wordt gekscherend geantwoord ‘We can tell you you are in Namibia, you know that?’ Ik lach flauwtjes en vraag de weg naar Dolomite Camp. ‘Just continue the road, you will see a big sign to Galton Gate wordt geantwoord, ‘You cannot mis it’. We rijden verder en na ongeveer 20 kilometer is er een checkpoint. De banden van onze auto worden met een bepaald goedje bespoten. We vragen de weg naar Ethosha. De politieagent antwoordt dat we de weg ongeveer 11 kilometer moeten vervolgen. Uiteindelijk bereiken wa na ongeveer 20 kilometer de poort van Ethosha en halen opgelucht adem. Na de nodige formaliteiten, vluchtig controleren van de auto (op vleeswaren en wapens) en het betalen van toegangsgeld wordt ons verteld dat het ongeveer 43 kilometer is naar Dolomite Camp. We vervolgen onze weg via een slechte gravel weg waar je zo’n 40 kilometer per uur kan rijden en eten onze lunch al rijdend op. Maar we zijn verrukt wanneer we onderweg de eerste 3 giraffen tegenkomen, naast zebra’s en een groot rood hertebeest. Om ongeveer 14 uur arriveren we bij Dolomite camp en worden prima ontvangen met drankje en nat doekje, zoals gebruikelijk is in Namibie. Na wat uitleg mogen we naar onze lodge, die boven om een heuvel van Dolomiet steen ligt.

De lodge ziet er prima uit, op een paar kapotte ritsen na, en het uitzicht in fenomenaal. Wanneer ik naar rechts kijk zie ik een grote groep olifanten langs paraderen (zie foto).

Na ons in de lodge geinstalleerd te hebben besluiten we uit te rusten bij het zwembad. Met een flinke pot bier genieten we van het prachtige uitzicht over de vlakte voor ons en het koele water. We zien hoe over de vlakte een aantal giraffen komen aanlopen (zie foto).

In het zwembad wordt ik bijgepraat door een Zuidafrikaan die al zes weken in het park is (zie foto).. Hij heeft nu alle dieren gezien, zelfs elanden, die erg schuw zijn,, behalve luipaarden. Daarom is hij nu naar deze kant van Ethosha gekomen, in de hoop om nog luipaarden te vinden

Tegen 17 uur gaan we terug naar onze lodge en genieten van de zonsondergang vanaf ons terras. Om 18 uur gaan we aan tafel, met Impala op het menu, want om 19 uur gaan we op night drive

En precies om 19 uur vertrekken we op night drive. We zijn de enigen en onder begeleiding van onze gids (Mekonjo) en een vriend van hem vertrekken we in het donker. De gids legt uit dat hij met een lamp met rood filter rondschijnt omdat dat de dieren minder verstoort. En je kunt dan beter zien om wat voor soort dieren het gaat. Als de ogen roze oplichten gaat het om roofdieren (preditors), als het meer geel/groen is gaat het om prooi-dieren.

We rijden rond en zien verschillende dieren, afrikaanse wilde kat, zebra’s, woestijnkonijn, hoppers, jakhals, steenbok, gnoe en springbok.. Echt bijzonder wordt de rit wanneer we een groep hyenas tegenkomen. Een van de hyenas loopt voor de auto over de weg langzaam langs. Onze aanwegzigheid en het licht van de schijnwerper lijken hem niet te deren. Echt bijzonder wordt het wanneer een van de hyena’s in de stille donkere avond het op een huilen zet. Het geluid daarvan gaat over de vlakte enkele kilometers naar de dolomieten heuvels waar wij verblijven en de echo komt vervolgens terug. Met kippevel en vol bewondering kijken we naar het afschrikwekkende beest voor ons

Rond 22 uur komen we terug bij Dolomite Camp. We moeten met soort golfkarretje naar onze lodge gebracht worden voor onze eigen veiligheid tussen zonsondergang en zonsopgang, omdat roofdieren zoals hyena’s een gevaar kunnen vormen. Het golfkarretje blijkt echter een lekke band te hebben. We worden door de gids en zijn vriend naar onze lodge geescorteerd, een wandeling van nog zo’n 600 meter over de heuvel. We nemen afscheid van onze gids bij het toegangspad naar onze lodge. Pas als de gids gezien heeft dat we heelhuids onze lodge ingaan keert hij terug, volgens de veiligheidsinstructies bij Dolomite Camp

We slapen heel vast deze nacht, na drie uur inspannend turen in de duisternis.

Ed

Dag 14, vrijdag 29 April, Van Opuwo naar Epupa Falls

Om 5:45 staan we op en pakken de koffers in. Om 6:30 ontbijt op het terras bij het Zwembad en omstreeks 7 uur vertrekken we naar Epupa Falls. Volgens de boekjes het stuk in onze reis met de slechtste weg. En ook onze Himba gids gisteren kondigde aan dat we we af en toe door rivierbeddingen met water zullen moeten rijden, de vierwielaandrijving zouden we waarschijnlijk niet nodig hebben, wel een auto die hoger op zijn wielen staat

De weg valt ons alleszins mee. We kunnen redelijk goed doorrijden, iets langzamer dan we gewend waren, en met name de vele rivierbeddingen die we door moeten doen de gemiddelde snelheid wel dalen. Maar de rivierbeddingen zijn wel allemaal droog. We passeren af en toe een Himba-dorpje en langs en op de weg zien we veel vee. De vegetatie verandert langzaam, de struiken worden hoger, er zijn meer bomen en we bespeuren de eerste Baobab bomen. Rond 11:00 bereiken we Epupa, en worden door de bewegwijzering geleid langs primitieve Himba nederzettingen naar Epupa Camp.

Daar worden we uiterst vriendelijk ontvangen. Epupa Camp ligt aan de Kunene rivier, die de grens vormt tussen Namibie en Angola. De rivier heeft in deze tijd ongeveer zijn hoogste niveau. Het niveau wordt door de regen bepaald maar vooral de hoeveelheid water die bij een stuwdam in Angola wordt doorgelaten. We vergapen ons aan de vele palmbomen langs het water en enkele apen die op daken en in bomen zitten. Ons wordt verteld dat er op de camping zo’n 20 mensen zijn, maar wij zijn nu de enige gasten in de lodges. We worden rondgeleid over het terrein, langs de plunge pool, het terras, de gemeenschappelijke bibliotheek / wifi ruimte en de ruimte voor de gasten van de lodges, met koffie en thee-faciliteiten. Die ruimte is nu voor ons alleen. We worden naar onze lodge gebracht, met terrasje aan de rivier, een tent met bedden en een ruimte daaraan vast met wastafel, douche en toilet. We worden geadviseerd niet in de rivier te zwemmen, omdat er krokodillen zitten. Verder wordt het water uit de rivier gepompt, dus niet drinken! We hebben wel een thermoskan moet koel drinkwater in de lodge. We zijn onder de indruk van de charme van en rust op Epupa Camp

We besluiten nadat we koffers uit de auto zijn gehaald om te lunchen. We krijgen een lekkere salade met brood geserveerd op het romantische terrasje aan de rivier onder de palmbomen. Om 13 uur wandelen we langs de rivier ongeveer 1 kilometer naar de waterval. Het is zengend heet, zo’n 37 graden, en nadat we een kleine glimp hebben opgevangen van de waterval van de zijkant, bekijken we deze vanuit een platform boven de waterval onder het genot van een cola en een biertje. Het water dendert hier naar beneden en wolken van mist spatten omhoog. We kunnen niet zien hoe diep het water valt, maar later horen we dat dat zo’n 40 meter is

We lopen terug naar onze lodge en van 14 uur tot 16 uur rusten we uit, maken foto’s, zonnen en koelen af in de plunge pool. Jammer genoeg is de loopbrug naar het eiland tegenover ons gesloten vanwege de hoge waterstand, leek ons wel romantisch om daar even in de hangmat siesta te houden

Rond 16 uur wordt koffie met cake geserveerd voor de gasten van de lodges (wij dus) en rond 16:30 uur vertrekken we voor de activiteit waarvoor we hebben ingeschreven, een sundowner met uitzicht op Epupa Falls. Dit is een prive sundowner (we zijn de enige gasten die hebben ingeschreven) en gids Manuel brengt ons eerst naar een laag uitzichtpunt op een gedeelte van de waterval en daarna naar een uitzichtpunt op alle watervallen. Het uitzicht is geweldig, er is niet sprake van 1 waterval maar van een verzameling van watervallen van ongeveer een kilometer breed. Het is een onvoorstelbaar mooie ervaring en we hebben beiden het gevoel alsof we in een onwerkelijke film zitten. Er zijn geen juiste woorden om dit geweldige tafereel te beschrijven (zie foto)

We maken veel foto’s en enkele filmpjes en drinken een glaasje terwijl de zon ondergaat en er een regenbui dreigt. De schade blijft beperkt tot enkele drupjes en een paar donderslagen. Onze gids legt uit dat aan de Angolese Kant vroeger ook een Himba dorp was, maar dat de Himba’s na vijf jaar weinig regen vertrokken zijn. Pas afgelopen zomer (bij ons winter) heeft het weer redelijk wat geregend. In Angola wonen ook veel Himba’s, met dezelfde taal als die van de Himba’s en Herero’s in Namibie. Ik vraag waar de dichtstbijzijnde brug naar de overkant is, dat blijkt zo’n 150 kilometer verderop te zijn. Rond 18:45 keren we terug bij Epupa Camp en krijgen een drie gangen maaltijd geserveerd aan de rivier, met kaarslicht verlicht. Er is een aparte tafel gedekt voor 1 andere gast van de camping, bijna een private dinner dus. We bestellen weer een lekker flesje Nederburg Cuvée Brut. Na het diner gaan we naar de kamer en slapen met het geluid van de snel stromende rivier, die klinkt als een flinke regenbui.

Ed